Prolog

Przebudziła się z samego rana. W sumie nie potrafiła wyjaśnić czy nie mogła spać z nerwów, czy po prostu dokuczał jej nocny dyskomfort. Spojrzała kątem oka na niewielki zegarek elektroniczny, stojący na białej, nocnej szafeczce przy jej łóżku i westchnęła głośno, kiedy zorientowała się, że wybiła dopiero godzina 6:58. Ona nie należała do miłośników szybkiego wstawania z łóżka, zatem dość dziwnie było jej widzieć świat przez okno o takiej porze. Aczkolwiek, nie zastanawiając się długo udała się do swojej łazienki, gdzie wzięła długi prysznic, na zmianę mierzwiąc swoje ciało raz to zimną, raz to ciepłą wodą, gdyż twierdziła, że taka właśnie metoda ujędrnia skórę. Wychodząc z łazienki owinięta jedynie w gruby beżowy ręcznik spojrzała w lustro wiszące w jej pokoju, tuż nad białą jak mleko komodą. Spojrzała w swoje odbicie, po czym delikatnie przejechała palcem po swoim lewym policzku, kojąc przy tym swoją zimną, bladą skórę. Cały czas w tym lustrze widziała tę dziewczynę sprzed lat. Tę, którą wszyscy wykorzystywali, a ona im na to pozwalała. Postanowiła sobie, że gdy wyjedzie, jej życie zmieni się diametralnie. Dlatego też z nadzieją na lepszą przyszłość odeszła od starego lustra i powędrowała cichutko w stronę łazienki, zaszywając się w jej kątach. 
        Słońce nie opuszczało Warszawy już od kilku dni. Pogoda była cudna, a to dopiero środek kwietnia. W tym roku przysłowie 'Kwiecień plecień co przeplata, trochę zimy, trochę lata' totalnie sprzeczało się z rzeczywistością. Tego roku wiosna była piękna. Już w marcu termometry dochodziły do plus osiemnastu stopni, a śnieg opuścił Polskę już w grudniu, kiedy spadł na święta, po czym stopniał i tak do tej pory go nie było. Cudowne poczucie ciepła dotykało każdego mieszkańca Warszawy, wędrującego o poranku do pracy, szkoły, przedszkola. Łucję minęło nawet kilku miłośników sportu, którzy spędzali ranek wyjątkowo aktywnie. Dziewczyna poruszała się swobodnie po ulicach znanego jej osiedla, na którym mieszkała o dziecka. Tu się bawiła, robiła zakupy, chodziła do fryzjera, no i oczywiście mieszkała. Uśmiechnięta, z nadzieją wsiadła do miejskiego autobusu, który zawieźć ją miał, aż do centrum.  
         Wysiadła tym samym pozytywnym krokiem, jakim wsiadła do pojazdu. Rozejrzała się po okolicy i przyznała sobie, że nie stchórzy. Wbrew woli rodziców i wszystkich osób, które zawsze były nad nią, a ona się ich słuchała, swoje kroki skierowała do niewielkiego biura podróży. Po bilety, ale o dziwo, nie po bilety do nowego miasta, czy pracę. Dla niej, były to bilety do nowego życia, do życia po jej myśli. Wybrała dla siebie dość nietypowe miejsce. Takie, którego nikt inny by nie wybrał, gdyby mógł wybierać między Paryżem, Londynem, czy Barceloną bądź Madrytem. Trzymając w ręku przepustki do nieznanego jej, w pełni samodzielnego świata, spojrzała w górę i uśmiechnęła się na widok cienkiego listka papieru, który otwierał i dawał jej możliwości na wiele nowych rzeczy.