01

Subtelny dotyk jedwabistej pościeli i zapach świeżo zmielonej kawy. To właśnie poczuła kiedy zorientowała się, że jej sen przerwany został przez kogoś z zewnątrz. Domyśliła się, że to jej matka i wcale się nie myliła. Przetarła delikatnie oczy i podpierając się na łokciach, usiadła po turecku na swoim dużym łóżku przyglądając się jak jej rodzicielka odsłania okna, po czym przysiada się do swojej córki i podaje jej kubek z ciepłym napojem. Łucja powoli zanurzyła swoje wargi w ciemnej substancji, delektując się jej wyjątkowym smakiem. Cóż, świeżo zmielona kawa smakuje o niebo lepiej od zwykłej, sypanej i wcale nie ma czego tu ukrywać. Trzymając kolorowy kubek, który któregoś roku przywiozła z Paryża, uniosła wzrok i przyjrzała się swojej mamie. Jej krótkie, ciemne włosy bezwładnie opadały na ramiona, a pojedyncze kosmyki zakrywały bladoróżowe policzki. Mina Diany Kulmaczewskiej wcale nie wyglądała pozytwynie. Na twarzy czterdziestocztero latki malowała się niechęć i spokojnie można było przyznać, że z odrazą spoglądała w stronę spakowanej walizki, leżącej z lewej strony łóżka. Pokręciła głową w lewo i w prawo, na znak, że nie może zrozumieć decyzji swojej córki.
-Mamo, nie zmienię zdania. Jadę i koniec! Zaakceptuj to.-młoda Kulmaczewska postawiła sprawę jasno. Była pewna swojej decyzji. Jeszcze nigdy w swoim życiu nie wierzyła w nic tak bardzo jak wierzy w to.
-Wiesz co o tym myślę, Lu. Nie popieram tego co robisz.
Blondynka na te słowa odstawiła swoją kawę na nocną szafeczkę i wywracając teatralnie oczami wyszła spod kołdry i udała się do swojej własnej łazienki trzaskając jeszcze przy tym drzwiami, dając matce do zrozumienia, że nie ma zamiaru jej słuchać.
Zrzuciła z siebie pidżamy w postaci czarnych szortów i białej, dużo za dużej koszulki swojego taty. Nie zastanawiając się nad niczym po prostu weszła pod prysznic. Kiedy poczuła jak pierwsze krople uderzają w jej wychudzone ciało mocno się zrelaksowała, dając swojej głowie odpocząć od nieustannie bijących się myśli. Swoją decyzję dotyczącą wyjazdu podjęła już jakiś czas temu. Wiedziała, że się już nie wycofa. Co prawda wierzyła, że się jej to uda, aczkolwiek gdzieś tam w środku zawsze był ten cichy głosik, mówiący, że postępuje źle.
Ubrana w ciemne jeansy ze Stradivariusa, białą bokserkę i granatowy, ciepły 'pół-kardigan' zeszła na dół, do kuchni, gdzie przy stole siedzieli już jej rodzice. Zniesmaczona matka popijała poranną herbatę, a ciemnowłosy ojciec przegryzał właśnie kanapkę z papryką, powoli przekładając strony gazety, którą zawsze czytał rano. Kiedy tylko Łucja dosiadła się sporego, drewnianego stołu tata podsunął jej talerz z kanapkami i posłał ciepły uśmiech. Zdecydowanie to chyba on bardziej zawsze ją wspierał. Był przy niej, akceptował jej decyzję, rozmawiał, nauczał i pouczał. Choć, teoretycznie, rzecz biorąc, na jej wyjazd za granicę też się nie uśmiechał to chociaż starał się utrzymać te same, pogodne relacje jakie od dziecka między nimi panowały. Darek był bardzo dobrym człowiekiem. Nie tylko dla bliskich ale i dla obcych. Zawsze szczodry i chętny do pomocy, ale przyznać trzeba, że jego małżonce również nigdy nie brakowało chęci i czasu do tego zajęcia. Blondynka uspokoiła myśli i zaczęła konsumować swój posiłek. Spojrzała na zegarek wiszący na ścianie po prawej i cichutko westchnęła widząc godzinę, którą wskazywał obiekt. Dokładnie rzecz biorąc wskazówki pokazywały godzinę 9:12. Już nie miała wiele czasu, zważywszy na to, że przed 10 musi wyjechać z domu. Jej autobus odjeżdżał dokładnie o godzinie 10:35 z Zachodniego Dworca Warszawy. Z jej osiedla, samochodem to jakieś 10-15 minut drogi, ale ona zawsze wolała jeździć wszędzie na spokojnie i nie denerwować się, że będzie spóźniona. W takim bądź razie, kiedy tylko skończyła spożywać swoje śniadanie, no a tak właściwie to śniadanie jej taty, udała się z powrotem na górę, w celu zapakowania swojej walizki do końca.

Cała rodzina Kulmaczewskich wysiadła z auta z taką samą atmosferą w jakiej do niego wsiadła. Nic nie rozmawiali, a w tle grało tylko radio. Byli bardzo szanowanymi ludźmi, zważywszy na to, że Dariusz i Diana od wielu lat prowadzą swoją firmę. Zarządzają nieruchomościami, są zawsze bieżąco ze wszystkimi nowymi technologiami. Tak szczerze to ich córka, Łucja praktycznie nic nie wiedziała o pracy swoich rodziców. Zawsze dla niej byli tylko 'właścicielami firmy'. Dalsza część ją juz nie interesowała. Lu, nigdy nie chciała być taka jak jej rodzice. Co prawda, cieszyła się, że nigdy im na nic nie brakowało, że mogła co roku jeździć na wakacje do innych krajów, ale z wiekiem stawało się to dla niej coraz bardziej bezwartościowe. Miała wszystko co chciała, ale z pewnością nie miała tego jednego. Nigdy nie mogła zapracować na siebie. Kulmaczewskim zawsze zależało na tym, by córka zdobyła wykształcenie, by poszła na dobre studia i zakończyła je z doktoratem w ręku. Ale nie liczyli się z tym czego chciała ona. A ona nienawidziła biologii, więc nie miała zamiaru iść na medycynę, nie darzyła sympatią fizyki, więc nie pragnęła pracować w żadnej elektrowni, być astronomem tak jak marzył jej tato. Łucja pragnęła czegoś prymitywnego. Od dziecka żyła z ludźmi o wysokim wykształceniu, którzy osiągnęli niesamowicie dużo w swoim życiu. W szkole od kiedy tylko pamięta, była brana za bogatą córkę 'biznesmenów', która była ciągle zapatrzona w swoje własne odbicie w lustrze i miała gdzieś każdego innego człowieka. To było nieprawdą. Łucja zawsze była dla wszystkich, chętnie pomagała innym, ale nikt nie potrafił tego dostrzec, każdy tylko oceniał ją jako rozpuszczonego bachora. Może to właśnie dlatego blondynka, po zakończeniu trzyletnich studiów zrezygnowała z życia na rachunek rodziców i postanowiła wyjechać. Uciec od tego i być nową osobą. Silniejszą, bardziej stanowczą Łucją, której nikt sobie wokół palca nie owinie.
-Łucja, jesteśmy. Wysiadasz czy jednak zostajesz z nami w Warszawie?-blondynkę tak mocno pochłonęły jej własne myśli, że nie zorientowała się w czas, że dotarła już na dworzec z którego miała niebawem wyjeżdżać. Słowa matki od razu ją 'wybudziły' i dwudziestodwulatka szybko opuściła rodzinne auto i ominęła swoją rodzicielkę szerokim łukiem, kierując się do bagażnika po walizkę. Na plecy zarzuciła miętowy plecak z Nike i kiedy wysunęła rączkę z dużego, ciemnego bagażu spojrzała na rodziców.
-Idziecie mnie odprowadzić czy chcecie się rozstać bez pożegnania?
-Lu, oczywiście, że idziemy-Darek złapał swoją małżonkę za rękę, a drugą dłonią objął swoją dorosłą, ukochaną córkę. Zawsze była jego oczkiem w głowie. Może dlatego, że jest pierworodną córkę, a może dlatego, że zawsze podzielała jego pasje i zainteresowania. Może. Może to po prostu rodzicielstwo i każdy ojciec kocha swoja córkę tak bardzo jak Dariusz kocha Łucję.
Szli, a potem siedzieli w ciszy przez cały czas, aż do przyjazdu autobusu młodej Kulmaczewskiej, która na widok nadjeżdżającego pojazdu poderwała się szybko z ławki, ale kiedy tylko kierowca zaparkował na wyznaczonym miejscu zatrzymała się na moment i zastanawiała czy powinna to zrobić. Ale, nie!  Nie ma odwrotu! Jedzie, zaraz wsiądzie i ruszy w drogę do nowego życia. I koniec kropka. Na pięcie odwróciła się w stronę rodziców i podeszła do nich spokojnym krokiem. Spojrzała na ojca i matkę, po czym po prostu obojga przytuliła.
-Na razie tato! Trzymaj kciuki za mnie!-cmoknęła go w policzek i uspokoiła swoje nerwy tylko po to by nie zapłakać.
-Będę Lu, ale obiecaj, że wrócisz do Warszawy!-pogłaskał ją po głowie i uśmiechnął się, mimo tego, że wiedział, że najprawdopodobniej jego córka wyjeżdża i nie zamierza wracać.
-A my się nie pożegnamy?-skierowała swój wzrok na mamę.
-Wcale nie musimy się żegnać.
-Znasz moją decyzję, a ja nie zamierzam jej zmieniać. Przykro mi, że rozstajemy się w takich stosunkach.-nie było ją stać na nic więcej po za bladym uśmiechem.

Chwyciła za walizkę i podeszła pod autokar. Od razu przywitał ją starszy kierowca, gdzieś koło 50. Mężczyzna na oko wyglądał na sympatycznego, przyjaznego człowieka. Ubrany w swój służbowy strój wyglądał naprawdę męsko. Czuć było od niego zapach drogich, intensywnych perfum. Z daleka można było

zauważyć, że facet należy do tych ludzi z górnej półki. 

-Dzień dobry panienko! Pani dokąd jedzie?-uśmiechnął się w stronę Łucji i przejął od niej jej bagaż, który najwyraźniej miał zamiar umieścić zaraz w bagażniku. 

-Bezpośrednio do Dortmundu-posłała mu serdeczne spojrzenie i podziękowała za pomoc z walizką.

-Z biletem proszę do mojego kolegi w autokarze. On pokaże panience miejsce, na którym spędzi panienka podróż. 

Od razu podążyła do drugiego kierowcy, który wskazał jej zarezerwowany przez nią fotel, a w sumie to dwa. Usiadła przy oknie, by móc pomachać jeszcze przed wyjazdem swoim rodzicom. Cóż, była na nich zła. Była na nich zła tak bardzo a jednak gdzieś tam w środku cały czas miała ich przy sercu i wiedziała, że nie ważne co będzie między nimi to nadal są jej rodzice. Widziała w oczach Diany jej wielkie niezadowolenie z powodu wyprowadzki córki, ale Łucja liczyła na to, że matka po czasie to zaakceptuje. Zrozumie i nie będzie na nią zła. Blondynka przycisnęła swoją rękę do szyby i uśmiechnęła się w stronę osób, którzy zawsze przy niej byli. Tata, kiedy tylko usłyszał jak silnik autobusu zapala się, zaczął wymachiwać rękoma by pożegnać w ten sposób córkę. Ta tylko zaśmiała się na widok rozbawionego ojca i pomachała mu leciutko. Po policzku spłynęła jej pojedyncza łza, kiedy pojazd ruszył a ona straciła z widoku swoich rodziców. 

-Do nowego życia Łucja...-powiedziała sama do siebie i oparła lekko swoją głowę o szybę. 

-//-

Nuda, nuda, nuda! No, ale cóż! Początki nie zawsze bywają ciekawe i pełne akcji. Mam nadzieje, że niebawem już ogarnę wasze blogi. Właśnie zaczęłam ferie, a wiecie pewnie jak to jest z tydzień, czy dwa przed zakończeniem semestru. Poprawianie ocen itd. Dlatego też nauka mnie pochłonęła, ale teraz kiedy już mam dwa tygodnie wolnego jestem dla was, totalnie!! Lecę nadrabiać i komentować u was kochane!!
xoxo, Lena