11

Soundtrack

          Ciepłe powietrze przebiło się przez bielutkie firanki. Przebudziła się ale wciąż nie otwierała oczu. Usłyszała jak ktoś otwiera drzwi, przechodzi przez nie i po chwili zamyka je z powrotem na klucz. Doszedł do niej aromatyczny zapach kawy, który wypełnił jej nozdrza. Ktoś się dyskretnie zbliżał do łóżka, na którym leżała. Po chwili usłyszała jak towarzysz odstawia kubek na szafeczkę nocną i kuca, opierając się łokciami o miękki materac. Wystarczył tylko jeden dotyk, aby rozpoznała 'Pana Ktosia'. Delikatnym ruchem dłoni przejechał po jej udzie, sprawiając, że przez całą linię kręgosłupa przeleciały przyjemne dreszcze. Ten dotyk... Czy mógłby istnieć lepszy urodzinowy poranek od tego? No dobra, właściwie to tak. Gdyby mogła się na niego rzucić i móc całować, nie zważając na nic, ani na nikogo byłoby cudownie.
            Nagle poczuła jak jego ręka wędruje nieco wyżej i pociąga za sobą kawałek bluzki od pidżam dziewczyny. Och, jezu, jak on to robił?
-Wszystkiego najlepszego...-szepnął enigmatycznie do jej ucha i odgarnął kosmyki blond włosów za ucho. Druga ręka powędrowała na biodro i delikatnie odgarniając raz jeszcze, kawałek bladoróżowego materiału, zaczął gładzić jej brzuch, biodro, a nawet kręgosłup. Znów jego palce błądziły po jej ciele. Och, to cudowne uczucie...
              Po chwili poczuła ciepło jego warg na swoim nagim ramieniu. Powoli przesuwał się wzdłuż linii, którą sam sobie wyznaczał. Całował tak delikatnie jakby bał się, że ją skrzywdzi. To było równie przyjemne jak i denerwujące. Drażnił ją i miał tego pełną świadomość. Najwidoczniej mu się to podobało skoro po raz kolejny powtórzył swoją czynność. Chyba można śmiało stwierdzić, że ten facet lubi mieć nad kimś kontrolę.
              Za raz potem, jego nos wylądował na jej aksamitnie miękkich włosach. Uwielbiał jej zapach i nie krył tego przed nią. Cicho jęknęła kiedy znów pozostawił na jej ciele mokry ślad pocałunku.
-Wiem, że nie śpisz...-mruknął jej tuż przy uchu, a ona na dźwięk jego niskiego głosu nie powstrzymała uśmiechu. Mimowolnie zachichotała, wiedząc, że to może rozdrażnić piłkarza. Chyba to się stało, bo kiedy ona wydała z siebie głos, on zamknął jej usta namiętnym pocałunkiem, przygryzając lekko jej wargę.
-Pan jak zwykle pewny swego, Panie Reus.-uśmiechnęła się, widząc go centralnie nad sobą. Zarzuciła swoje ręce na jego kark i ponownie przyciągnęła go do siebie, by móc poczuć ciepło jego ust na swoich.
-Pani również... Dodatkowo, ubrana jest Pani tak skąpo, że gdyby nie ciążyła na nas presja, że Pani chłopak może się tu zjawić lada chwila, to pewnie już dawno rzuciłbym się na Panią i pozbył tej okropnej bluzeczki. Wprawia mnie w zakłopotanie.
-Ja ją lubię.-przygryzła delikatnie swoją dolną wargę, nie tracąc kontaktu wzrokowego ze swoich kochankiem. Hmm, czy to określenie 'kochanek' jest aby na pewno dobrze dobrane? W sumie bardzo pasuje do zaistniałej sytuacji ale czy to aby na pewno jest już romans?
-Mi też się podoba, a jeszcze bardziej podobasz mi się Ty w niej ale na pewno nie na dłuższą metę.-oboje wybuchli cichym, stłumionym śmiechem. Marco definitywnie miał bardzo specyficzne poczucie humoru ale potrafił rozbawić Łucję do łez.
              Blondyn przekręcił się na bok, opadając delikatnie na prawą stronę łóżka tak, że już nie leżał nad nią, a przy niej. Zajmował miejsce Marcela. Włożył ręce pod poduszkę, aby móc unieść swoją głowę na tyle wysoko, by mieć możliwość patrzenia Polce głęboko w oczy. Ona też odwróciła się przodem do niego i odbywała tę samą czynność co chłopak. To nie te same oczy, które miał na początku ich przygody w Marsylii. Tamte, były takie... Smutne, zranione... Teraz bardziej przypominają te z dnia, w którym się spotkali. Teraz lśnią... Cieszą się...
-Tak właściwie, gdzie jest Marcel?-ocknęła się jakby z transu. Przerażenie przypomniało jej, że przecież gdzieś po hotelu może pałętać się jej chłopak.
-Spokojnie... Jakieś piętnaście minut temu odprowadziłem go osobiście do taksówki. Ma zarezerwować stolik w dobrej restauracji na dziś wieczór, bla, bla, bla...-na twarzy pojawił się jego szelmowski uśmieszek- Ciekawe z jakiej okazji...-podrapał się po głowie i od razu spotkał się z humorystycznym podejściem do sprawy blondynki.
-Ej!-zaśmiała się, chwytając za pierwszą lepszą poduszkę leżącą przy niej. Po chwili skierowała ją w stronę, jakże idealnej twarzy blondwłosego Niemca. Nachyliła się nad nim, aby mieć pewność, że dobrze wyceluje swoją 'bronią'. Prawie jej się udało, jednak chłopak w odpowiednim momencie zatrzymał atak i sam go zastosował, wykorzystując jej własną broń. Cóż, za ironia losu, czyż nie?
             

-*-

               Szykując się na dzisiejszy wieczór w głowie cały czas miała to co obecnie dzieje się w jej życiu. Kto by pomyślał, że aż tak diametralnie może się zmienić jako osoba? Ona... Zawsze cicha, potulna, spokojna, a dziś jest kim? Jest twarda, silna i pewna siebie ale jednocześnie rani bliską sobie osobą. Jej romans z Marco Reusem trwa dokładnie trzy dni i jest cudowny. Tak, tego nie da się ominąć. Po prostu czuje, że żyje i spędzanie czasu z piłkarzem jest dla niej przyjemnością. Cieszy ją. On ją rozbawia, bawi, sprawia, że czuje się piękna. Naprawdę! Łucja nigdy nie czuła się tak ślicznie jak kiedyś. Nigdy nie przepadała za sobą, swoim ciałem, ani charakterem, a dziś jest inaczej. Zaakceptowała wszystko co 'jej'. Właściwie wszystko co jej, Marcela i Marco... 

               Sprawy nabrały dziwnego obrotu. Przyjechała tu, aby móc się rozerwać. Zapomnieć o codzienności i o tych wszystkich upadkach w pracy. Zdecydowanie bycie kelnerką nie było jej wymarzoną pracą ale w końcu gdzieś musiała zacząć, zwłaszcza, że wtedy-na początku jej przyjazdu do Dortmund, jej niemiecki nie był na tyle dobry, aby podejmować jakąś odpowiedzialniejszą pracę.  Cały czas po głowie chodził jej ten facet, który pojawia się w barze, robi awantury etc.. Thomas... Czego on tak naprawdę chce? Czemu przychodzi akurat do Plazy i odstrasza im klientów. Boże! Właśnie uświadomiła sobie, że powinna zadzwonić jak najprędzej do Eleny i spytać czy przypadkiem może tym razem ten pyszałek nie zaatakował jej. Co prawda, dostała od niej dziś esemesa z życzeniami ale od przyjazdu do Marsylii, ani razu się ze sobą nie kontaktowały. 

               A wracając do jakże innego obecnie życia Łucji. Marcel... Czy ona tak naprawdę go kocha? Przecież jest dla niej ważny. Widzi jak stara się aby było jej dobrze i jak martwi się o jej zdrowie, karierę zawodową... Czemu, więc poszukuje czegoś u innego faceta? Nie tak zwykłego faceta... Piłkarza... Piłkarza światowej klasy, bogatego faceta i na dodatek najlepszego przyjaciela Fornella. Paranoja... Można bardziej skrzywdzić faceta? No właśnie. A czy ona w ogóle zdaje sobie sprawę z tego jak bardzo rani zarówno jego, siebie, a nawet Marco? Czemu w ogóle wylądowała w łóżku z Reusem? No ok, tamtej nocy byli pijani ale wczoraj prawie zrobili to znowu, dziś również leżeli razem, całowali się... Czemu coś ciągnie ją do piłkarza Borussii Dortmund? Przecież kocha Marcela, tak? Po co więc jej Marco? 

              

-*-

                   Delikatnie wsunęła na siebie elegancką sukienkę z Zary i założyła do tego, czarne, wysokie szpilki. Zazwyczaj nie nosi takich butów, bo przede wszystkim nie ma takiej okazji ale jak każda kobieta kocha wysokie buty, więc cieszyła się, że akurat dziś może je nałożyć. Długość sukienki idealnie eksponowała jej długie nogi, których pewnie nie powstydziłaby się nie jedna profesjonalna modelka. Wszystko, wraz z niewielką, ciemną torebeczką na srebrnym łańcuszku ze sobą współgrało. Każdy element był ze sobą spójny. Nawet makijaż. Oczywiście postawiła na naturalność i jedynym mocniejszym akcentem make-up'u były czarne, idealnie namalowane kreski. Nie zapomniała też wypsikać się sensualnymi perfumami od Calvina Klein'a.  

                Wychodząc z łazienki od razu przywitał ją wzrok Marcela. On również prezentował się nienagannie. Ciemne jeansy i czarno-zielona koszula w kratę również tworzyła spójną całość z outfitem Łucji. Zdecydowanie wyglądali jak para. W końcu byli nią, więc co tu się kryć? Ucałował ją delikatnie w policzek i złapał w talii, przyciągając do siebie. 

-Moja seksowna solenizantka gotowa do wyjścia?-puścił w jej stronę oczko. Och, on wyglądał nieziemsko, choć w głowie nadal miała Reusa i praktycznie to on zajmował całe jej myśli. Jak będzie dziś wyglądał, jak się  będzie zachowywał... Wszystko było zagadką, którą chciała odkryć jak najprędzej. 

-Gotowa!-oznajmiła stanowczo, sprawdzając jeszcze zawartość torebki. Karta do pokoju, telefon, tusz i puder (tak na wszelki wypadek!).-Gotowa...-powtórzyła raz jeszcze po czym chłopak ponownie przycisnął ją do siebie i poprowadził do windy, którą zjechali na parter. 

                 Na zewnątrz, przy wejściu czekali już wszyscy. Mia i Paul, a także Leo, Max i... Marco. O Jezu! Zakręciło jej się w głowie na sam jego widok. Wyglądał jeszcze cudowniej niż zwykle. Czarne spodnie podkreślały jego nieziemsko seksowny tyłek, a koszulka, którą miał na sobie delikatnie opinała się na jego idealnie wyrzeźbionym ciele. Do tego miał jeszcze czarną marynarkę z zawiniętymi rękawami trzy czwarte. Prezentował się cudownie! Miała ochotę podbiec do niego, rzucić mu się na szyję i całkowicie oddać się pożądaniu. "Hola, Hola, Łucja! Ogarnij się!"-podświadomość znowu dała jej mocnego kopniaka w tyłek, przypominając, że powinna zachowywać się naturalnie i spokojnie. Posłała mu tylko jednoznaczny uśmiech, a on jej go odwzajemnił. Wszyscy udali się do zamówiony wcześnie taksówek. Marcel poprowadził Lu do pojazdu i otwierając drzwi, pomógł jej wsiąść do auta, po czym oboje odjechali jako pierwsi. Przez szybę dziewczyna tylko dostrzegła jak Reus wzrokiem podąża za odjeżdżającą taksówkę. Uśmiechnęła się pod nosem na samą myśl o tym, po czym powróciła do podziwiania urokliwych uliczek Marsylii.

-*-

                Wszyscy znajomi zasiedli przy sporym, okrągłym stoliku, tuż przy oknie. Cała restauracja była naprawdę piękna. Przy wejściu stała wielka szafa, w której goście mogli pozostawić swoje płaszcze i kurtki. Kanapy, krzesła, fotele i stoły były wykonane z ciemnego drewna. Jasne, skórzane obicie idealnie kontrastowało z trzema pierwszymi meblami. Ściany gdzieniegdzie posiadały złote zdobienia, które dodawały temu miejscu bogactwa i uroku. Na pierwszy rzut oka widać było, że aby tu zjeść trzeba wyłożyć trochę kasy. Z resztą, ceny z tutejszego Menu perfekcyjnie to oddawały. W powietrzu unosił się piękny zapach dań i wina, a w gronie Dortmundczyków woń męskich perfum mieszała się, tworząc przyjemną mieszankę zapachową. O dziwo! Wszystko było tak wykwintne. Nawet kelnerzy poruszali się i rozmawiali z wielką gracją. Mieli do perfekcji opanowany angielski, a przynajmniej tak można było wywnioskować z rozmowy Niemców (i Polki!) z francuskim mężczyzną, który przyjmował ich zamówienie. 

                  Po jakiś trzydziestu minutach wszyscy już otrzymali swoje dania. Mia i Łucja były zgodne i postanowiły skosztować znanego dania francuskiego-kurczaka z estragonem. Wyglądał naprawdę apetycznie, co nie można było powiedzieć o sałatce nicejskiej zamówionej przez Max'a. Swoim wyglądem odpychała również zupa bouillabaisse, którą degustował Marcel. Za to Leo, Paul i Marco zamówili sobie chyba najbardziej znane, francuskie danie-Crème brûlée. O dziwo, kiedy wszyscy zabrali się za spożywanie kolacji okazało się, że każde z tych dań ma swój oryginalny smak i nie jest takie złe. Rozmowa się nawet kleiła. Wszyscy żartowali, śmiali się. Nie istniała ani różnica wieku, ani to, że niektórzy znają się bardzo krótko. 

                 Zjedzenie kolacji minęło w bardzo przyjemnej atmosferze. Nagle z siedzenia poderwał się Marcel, który uniósł do góry kieliszek z winem. Wszyscy już wiedzieli o co chodzi, a osoba, wokół wszystko się to kręciło, poczuła się nieswojo. Nie lubiła być w centrum uwagi, a ewidentnie w tamtym momencie była.

-Za Łucję... Najpiękniejszą dziewczynę jaką kiedykolwiek poznałem, najskromniejszą i najpracowitszą osobę jaką Ziemia miała, za wspaniałą dziewczynę i prawdziwą przyjaciółkę... Wszystkiego najlepszego, skarbie...-Podczas wymawiania ostatnich słów przeniósł swój wzrok na siedzącą obok blondynkę. Miała łzy w oczach. Takie piękne rzeczy usłyszeć o sobie... Kto by się nie wzruszył? Poczuła jednocześnie okropną pustkę, bo Marcel uważa ją za kogoś tak wspaniałego a ona? Ona go rani. 'Kurwa mać!'-zganiła sama siebie w swoim myślach ale nie straciła uśmiechu z twarzy. Po chwili poczuła jego usta na swoim policzku. O jeja, zrobił to przy Marco. Od razu w oczach blondyna ujawniła się jakiegoś rodzaju zazdrość? Może się myli ale to tak wyglądało...-To dla Ciebie....-wyjął z kieszeni nieduże, fioletowe pudełeczko, które jednym ruchem dłoni otworzył. Kolejny raz kupił jej biżuterię! Tym razem był to śliczny, srebrny, delikatny naszyjnik.-Mogę? 

-Oczywiście...-uśmiechnęła się, kiwając głową. Odwróciła się do niego plecami, a wtedy on mógł zapiąć na jej szyi piękny wisiorek. Cóż, chcąc nie chcąc, prezentował się naprawdę cudownie na jej dekolcie! 

-Lu!!-od stołu wstała Mia, która od razu podbiegła do koleżanki-Wszystkiego najlepszego! Czego Ci tu życzyć... 

-...Aby zawsze było tak jak jest teraz...-dokończyła za nią. Od razu poczuła na sobie wzrok blondyna, który bacznie wpatrywał się w nią przez prawie cały wieczór. 

-Aby zawsze było tak jak jest teraz!-powtórzyła słowa Polki i po chwili mocno ją przytuliła, szepcząc do ucha raz jeszcze życzenia urodzinowe. Niemka, była taka sympatyczna... Podejrzewam, że Mia, wraz z najlepszą przyjaciółką Łucji-Eleną, wspaniale by się dogadały. Dwa tak samo mocne charaktery o niezwykłym temperamencie. A może lepiej nie? Jeszcze by wysadziły coś w powietrze... 

-Chodź ze mną, mam coś jeszcze.-oznajmił, wstając od stołu i pomagając jej się ponownie ubrać w beżowy płaszczyk.

-*-

                 Zjedzenie kolacji minęło w bardzo przyjemnej atmosferze. Nagle z siedzenia poderwał się Marcel, który uniósł do góry kieliszek z winem. Wszyscy już wiedzieli o co chodzi, a osoba, wokół wszystko się to kręciło, poczuła się nieswojo. Nie lubiła być w centrum uwagi, a ewidentnie w tamtym momencie była.

-Za Łucję... Najpiękniejszą dziewczynę jaką kiedykolwiek poznałem, najskromniejszą i najpracowitszą osobę jaką Ziemia miała, za wspaniałą dziewczynę i prawdziwą przyjaciółkę... Wszystkiego najlepszego, skarbie...-Podczas wymawiania ostatnich słów przeniósł swój wzrok na siedzącą obok blondynkę. Miała łzy w oczach. Takie piękne rzeczy usłyszeć o sobie... Kto by się nie wzruszył? Poczuła jednocześnie okropną pustkę, bo Marcel uważa ją za kogoś tak wspaniałego a ona? Ona go rani. 'Kurwa mać!'-zganiła sama siebie w swoim myślach ale nie straciła uśmiechu z twarzy. Po chwili poczuła jego usta na swoim policzku. O jeja, zrobił to przy Marco. Od razu w oczach blondyna ujawniła się jakiegoś rodzaju zazdrość? Może się myli ale to tak wyglądało...-To dla Ciebie....-wyjął z kieszeni nieduże, fioletowe pudełeczko, które jednym ruchem dłoni otworzył. Kolejny raz kupił jej biżuterię! Tym razem był to śliczny, srebrny, delikatny naszyjnik.-Mogę? 

-Oczywiście...-uśmiechnęła się, kiwając głową. Odwróciła się do niego plecami, a wtedy on mógł zapiąć na jej szyi piękny wisiorek. Cóż, chcąc nie chcąc, prezentował się naprawdę cudownie na jej dekolcie! 

-Lu!!-od stołu wstała Mia, która od razu podbiegła do koleżanki-Wszystkiego najlepszego! Czego Ci tu życzyć... 

-...Aby zawsze było tak jak jest teraz...-dokończyła za nią. Od razu poczuła na sobie wzrok blondyna, który bacznie wpatrywał się w nią przez prawie cały wieczór. 

-Aby zawsze było tak jak jest teraz!-powtórzyła słowa Polki i po chwili mocno ją przytuliła, szepcząc do ucha raz jeszcze życzenia urodzinowe. Niemka, była taka sympatyczna... Podejrzewam, że Mia, wraz z najlepszą przyjaciółką Łucji-Eleną, wspaniale by się dogadały. Dwa tak samo mocne charaktery o niezwykłym temperamencie. A może lepiej nie? Jeszcze by wysadziły coś w powietrze... 

-Chodź ze mną, mam coś jeszcze.-oznajmił, wstając od stołu i pomagając jej się ponownie ubrać w beżowy płaszczyk.

-*-

            Cała siódemka przyjaciół spacerowała po promenadzie tuż nad Morzem Śródziemnym. Widoki jak zwykle były nieziemskie! Szczególnie nocą, kiedy słońce już dawno zaszło, a na zegarach dochodziła godzina 22:00. Tafla wody była spokojna. Może to dlatego, że pogoda dopisywała. Nie było ani wiatru, ani deszczu. Ba, przez cały dzień świeciło słońce. 

            Marcel kurczowo trzymał za dłoń swojej dziewczyny prowadząc ją do niewielkiego mola. Kiedy doszli na sam koniec, dziewczyna oparła się o barierkę i wzięła głęboki wdech. Och, tu jest tak cudownie... Zapach morza, szum fal, obijających się delikatnie o drewniane bele. Wszystko było takie idealne. Poczuła jak Fornell kładzie swoje dłonie na jej biodrach i opiera lekko swoją głowę o jej ramię. 

-Patrz tam...-pociągnął, wskazując palcem przed siebie. Zdezorientowana Łucja najpierw zmarszczyła brwi, a potem kiedy usłyszała charakterystyczny dźwięk podpalonego zapalnika. 

            Po chwili w górę poleciało kilka fajerwerków, które wybuchły na gwieździstym niebie, tworząc deszcz kolorowych barw. Fioletowe, zielone, żółte, niebieskie, różowe. Cała gama kolorów pojawiała się co chwile, a wszyscy wokół mogli obserwować to zdarzenie. Zabrakło jej tchu, kiedy oglądała dalsze przedstawienie. Była oszołomiona. Czy ktoś kiedykolwiek tak bardzo starał się, aby jej urodziny były cudownym dniem? Chyba nie! Boże, cóż to się działo! Nie wytrzymała! Po policzku poleciała jedna, pojedyncza łza. Wzruszenie wzięło górę. Wtuliła się w ciało Marcela, kiedy ostatnia z fajerwerków zakończyła swoją drogę, wpadając gdzieś do morza. On objął ją ramieniem tak mocno jak tylko mógł, szepcząc ciche 'Wszystkiego Najlepszego!' i całując ją delikatnie w czoło. 

-Marcel... Boże, dziękuję!!-odsunęła się od niego, składając na jego ustach jeden szybki pocałunek-Jak Ci się udało to wszystko...

-Właściwie, ktoś mi pomógł.-szepnął, spoglądając w swoje prawo. Stał tam on. Tak on. Nieziemsko przystojny, zielonooki facet, który zawrócił jej w głowie. Po prostu stał i patrzył na nich tym wzrokiem... Tym, czyli jakim? Jego oczy ani się nie śmiały, ani nie płakały... Były jakby pomiędzy tymi dwoma stanami i tak tkwiły kilka minut, dopóki Kulmaczewska nie podeszła do niego powolnym krokiem. 

-Dziękuję...-szepnęła, patrząc mu w oczy, a jednocześnie zmuszając do jakiejkolwiek reakcji z jego strony. "Och, no spójrz się na mnie!"-jej wewnętrzna bogini krzyczała rozgoryczona. 

-Wszystkiego najlepszego, Łucja... "Aby zawsze było tak jak jest teraz"...-zacytowawszy jej własne słowa nachylił się lekko nad nią i złożył na jej policzku skromny, delikatny pocałunek. Tak mały, a tak wiele znaczył dla nich obojga... 

-//-

Tak, więc jestem! Smutna ale bardzo dumna z moich chłopaków. Może i wczoraj przegrali puchar ale wygrali moje serce po raz enty! Za rok się uda! I bez Roberta, choć strasznie dalej ubolewam nad jego odejściem. No cóż, szkoda ale w końcu jesteśmy BVB, damy sobie radę pomimo wszystko!! 

Kochane, postaram się skomentować wasze rozdziały niebawem. Na razie cały czas pracuję nad essayem i swoim powrotem do zdrowia jeśli chodzi o kolana. Btw. mogę się wam pochwalić, że w poprzedni poniedziałek ćwiczyłam z samym MARCINEM MOŻDŻONKIEM!! :) 

Już kończę i wracam do swojej rzeczywistości...

Tak właśnie uczę się do chemii i fizyki na najbliższe sprawdziany ;) Piszę sobie rozdział, a obok czekają już zeszyty i książki, jeej..... 

xxx, Ell