16

     

           Święta Bożego Narodzenia-czas, w którym wszyscy spotykają swoją rodzinę, bliskich przyjaciół, zasiadają do wspólnego stołu, rozmawiają, jedzą wigilijną kolację, wymieniają się swoimi spostrzeżeniami i przeżyciami... Każdy ma do siebie wielki szacunek i każdy jest na równi. Nie ma lepszych i gorszych. I taki dzień zdarza się tylko raz w roku. Tylko w ten jeden dzień rodzina gromadzi się, by wspólnie spędzić ten radosny czas świąt Bożego Narodzenia.
           Od rana w mieszkaniu Łucji trwały przygotowania. Co prawda, to święto spędzali w tym roku tylko we trójkę. Ona, mama i tata. Skromnie, ale tak chyba najlepiej. Lu zapraszała Marcela ale ten inteligentnie wykręcił się, mówiąc, że rodzice zaprosili go wcześniej i obiecał im swoją obecność. Może i to było prawdą, choć Lu sądziła, że chłopak po prostu się wystraszył jej rodziców. W sumie, kiedy oni go poznali nie byli jakoś specjalnie nim zachwyceni i dało się to po nich zobaczyć. Darek stwierdził nawet, że "Marcel nie ma jaj" i najzwyczajniej w świecie boi się konfrontacji z Polakami.
            Diana pichciła coś zacięcie w kuchni i mogła spokojnie liczyć na pomoc córki i męża. Łucja była wszędzie. Najpierw sprzątała mieszkanie, potem zabrała się za lepienie pierogów. Och, jak ona je uwielbia! A jej mama robiła najlepsze ruskie pierogi jakie Matka Ziemia widziała! Ojciec przygotowywał na dziś rybę, bo uznał, że nie ma wigilii bez tradycyjnego Karpia. I choć jego kobiety na bank nie będą tego jadły, bo mają wstręt do ryb, to Kulmaczewski nie złamie tradycji.
           Łucja stanęła w przejściu łączącym korytarz z kuchnią i oparła się o framugę drzwi. Uśmiechnęła się delikatnie widząc ten widok. Od razu przypomniały jej się lata dzieciństwa. Kiedy była małą dziewczynką dokładnie tak to wyglądała. Pomagała mamie lepić pierogi, sprzątać, a tata zawsze z rana jechał kupić świerka, którego potem wspólnie, we trójkę przystrajali, nazywając go "swoją choinką". Pamięta też jak mama ubierała ją w czerwoną sukieneczkę i czesała w popularnego kłosa. Uwielbiała Wigilię ale z czasem wszystko stawało się coraz bardzie monotonne. Z wiekiem to święto traciło swój urok. 'Mikołaj' już nie przynosił prezentów, tylko darował pieniądze, świąteczne porządki nie sprawiały tyle radości, a strojenie choinki stało się nudne i nie warte czasu. Z wiekiem, Lu przestała wierzyć w kościół, Boga, bo uznała, że On nie istnieje. I choć rodzice nie mogli tego zrozumieć to ona nie potrafiła inaczej. Do dziś sama nie wie w co wierzy. Szybciej jest teorii, że ludzie i cały świat powstał z jakiegoś wielkiego wybuchu i tyle... Dziś wszystko jest inne. Ona jest dorosła, z wieloma problemami, z którymi musi poradzić sobie sama. Rodzice jej nie pomogą, nie zrobią niczego za nią. O wszystko musi walczyć sama i choć jest trudno to to wszystko sprawiło, że ona stała się silniejsza i z tego się cieszy.

-*-

          Wszyscy zasiedli do wigilijnego stoły z wielkimi uśmiechami na twarzy. Mimo wszystkich kłótni, jakie zdarzyły się w tym roku, szczególnie na linii Łucja-Diana, dziś czuli jakby wszystkie te świąteczne przygotowania ich do siebie zbliżyły. Cała złość z powodu wyprowadzki córki minęła, a przynajmniej takie Lu miała odczucia. Matka jak zwykle była elegancko ubrała, tak jak przystało na szefową. Ciemno zielona sukienka, sięgająca do kolan idealnie komponowała się z czarnym żakietem. Włosy pozostawiła luźno puszczone na jej ramiona. Lu zaś założyła na siebie granatową sukienkę z kołnierzykiem, która odsłaniała jej szczupłe ramiona. Na siebie zarzuciła jeszcze kremowy, dzianinowy kardigan, a włosy splotła w długiego warkocza po boku. Tata miał na sobie zwyczajne spodnie od garnituru i elegancką, niebieskawa koszulę. 

          Czas leciał nieubłaganie, a rozmowa ciągle się kleiła. Wszyscy za sobą tęsknili to pewne. Ojciec jak zwykle żartował, opowiadał o swoich śmiesznych historiach z tego roku. Było jak za dawnych lat. 

-No córciu, to opowiadaj jak Ci się tu żyje!-ojciec spojrzał na Lu zajadającą się kolejnymi to pierogami, które wspólnie z mamą zrobiły. 

-No więc...-odłożyła sztućce i połknęła ostatni kawałek pieroga, jaki miała  w ustach-...dobrze.-uśmiechnęła się-Na początku było ciężko. Miałam problem z mieszkaniem, potem je trochę pozmieniałam, znalazłam szybko pracę, poznałam wspaniałych ludzi... I nie czuję się tu obco. Wszyscy są tacy mili, pomocni... Tu naprawdę czuję, że żyję, choć nie zawsze mam pewność, że starczy mi na wszystkie rachunki, czy coś. Życie tu sporo mnie nauczyło. Jestem silniejsza, tak.... Zdecydowanie.-w jej głosie było słychać dumę, która naprawdę ją rozpierała. Pierwszy raz w życiu chyba zdecydowała się na takie odważne słowa o sobie. Zawsze była tylko szarą myszką, która nienawidziła mówić o sobie. A teraz? Teraz jest inna. Życie w Dortmundzie ją taką uczyniło i ona sama jest szczęśliwa, że właśnie tak się potoczyło jej życie. 

-No, a jak tam Twoje sprawy miłosne?-mama pokręciła głową szeroko się uśmiechając. Totalnie nie wiedziała, że trafiła w czuły punkt Kulmaczewskiej. I co miała jej odpowiedzieć? "Jestem z Marcelem, ale mam gorący romans z jego najlepszym przyjacielem-Marco". Jak by to zabrzmiało z jej ust? Co by sobie pomyśleli inni? Jak bardzo by zraniła wszystkich wokół, takim wyznaniem? 

-Chyba w porządku...-zawahała się. Wcale nie jest w porządku. Na pewno nie między nią, a Marcelem.

-Czy ja wiem, czy tak w porządku...-odezwał się Dariusz, który popijał właśnie czerwone wino. Pokręcił głową z dezaprobatą i spojrzał na córkę.-Nie podoba mi się ten Twój Marcel, słońce. Ciągle wykręcał się, żeby się z nami spotkać. Dla mnie to niezrozumiałe i automatycznie go przekreśliłem. Nie wiem, co musiałby zrobić, żebym się do niego przekonał... 

-Dokładnie tak!-poparła go Diana, która posłała mężowi jednoznaczne spojrzenie i sama również upiła łyk czerwonego wina.-O wiele bardziej podobał mi się ten blondyn... Marco! Dżentelmen, miły, przystojny...Och!-Łucja, aż zaśmiała się kiedy jej matka tak bardzo wychwalała Reusa. W głowie od razu miała ich wspólne spotkania, rozmowy. Jezu, jej matka chyba ma rację! Lu podobał się Marco!-Czym on się właściwie zajmuje?

-Jest piłkarzem. Profesjonalnym. Gra w Borussii Dortmund.-Lu delikatnie się uśmiechnęła. Coś się w środku niej zagrzało. Czuła się tak dobrze, mogąc o nim mówić. To chyba był zaszczyt, że tak wspaniały piłkarz jak on dba i kocha Łucję. To niezaprzeczalne, że czuje on do Polki coś więcej i, że ten cały romans dla niego nie jest tylko romansem... 

-Wiedziałem, że go znam!-ojciec klasnął w ręce, czym rozbawił obie Panie, siedzące obok. Lu pogrążyła się w myślach. Nie potrafiła tak normalnie, trzeźwo teraz myśleć. W głowie miała piłkarza-tylko i wyłącznie. 

-Dobra, Darek, może w końcu podarujmy Lu nasz prezent świąteczny.-blondynka zmarszczyła czoło i podrapała się po głowie. Jaki prezent do licha? Niczego się nie spodziewała. Miała nadzieje, że to ona zaskoczy rodziców własnoręcznie zrobionym albumem z ich wspólnymi zdjęciami, a jednak proszę! 

-Mamo? O czym Ty mówisz? 

-Wiesz kochanie, ostatnio Ty nie dzwoniłaś, więc doszliśmy do wniosku, że coś musiało się wydarzyć. Dlatego też, skontaktowaliśmy się z Eleną.-"Co?! Z Eleną?!"-w głowie już latały jej myśli-Powiedziała nam o incydencie w barze...-I wszystko jasne! Skoro Elsner wygadała się o Thomasie to na pewno wspomniała też o wybawcy Łucji. Przecież to Marco jej wtedy pomógł. Teraz już wiadomo dlaczego jej rodzice tak bardzo darzą sympatią Reusa.-Dlatego też skontaktowałem się z moim przyjacielem w Dortmundzie, który ma tu własną firmę. Uznałem z mamą, że na pewno tak tego nie zostawimy i nie możemy pozwolić Ci dłużej pracować w Plazie. Załatwiliśmy Ci pracę w korporacji Bertholda. To naprawdę fajny, miły facet. Szukał akurat kogoś do pomocy przy finansach, więc... Może go pamiętasz? Był u nas jakieś dwa lata temu. 

-Zaczynasz od 5 stycznia córciu. Masz czas, żeby złożyć wymówienie w barze.-matka uśmiechnęła się w jej stronę, łapiąc za rękę swojego męża. 

-O Jezu...Nie wierzę...-łzy zakręciły się w oczach młodej Polki. Nie wiedziała co powiedzieć. Była wdzięczna rodzicom, a z drugiej strony zła, że znów jej pomagają. Ale przecież nie może całe życie im odmawiać. To dobrze, że załatwili jej pracę w firmie znajomego. Była im cholernie wdzięczna. Jedyne co mogła zrobić to po prostu wstać i przytulić rodziców najmocniej jak potrafiła. I tak też zrobiła. Pocałowała każdego w policzek, szepcząc krótkie 'dziękuję'. 

-*-

SOUNDTRACK

            Było koło 23. Rodzice już położyli się spać, a Lu właśnie miała iść do łazienki. Jednak, nie zrobiła tego. Powędrowała na palcach do korytarza, gdzie ubrała swoje zimowe botki, z szafy wyjęła ciepły, zimowy płaszczyk, ubrała go i wyszła, zamykając za sobą drzwi na klucz. Sama nie wie dlaczego to zrobiła. Dlaczego wyszła... Chciała po prostu pospacerować. Przemyśleć wszystko na spokojnie. Była w kropce. Ciągle tkwiła w jednym punkcie, z którego nie potrafiła wyjść. Kogo tak naprawdę kocha? A może kocha obu? Kiedy jest z Marcelem czas się zatrzymuje... Ona potrafi się zrelaksować i czuć się jakby była księżniczką w jakiejś bajce. Zaś kiedy przy niej jest Marco wszystko zmienia się o 360 stopni. Zapomina o całym świecie, czuje się bezpiecznie... Czuje się kochana, bo Marco robi wszystko, żeby ona właśnie tak się czuła. Z początku wydawało jej się, że ich znajomość to tylko seks, ale myliła się. Z każdym kolejny spotkaniem pojawiało się jakieś uczucie. Zarówno z jego, jak i z jej strony. To Marco jest wtedy kiedy ona go potrzebuje, nie Marcel... Oddalają się od siebie z Fornellem i teraz decyzja należy tylko do niej. Albo chce odbudować relację ze swoim chłopakiem, kończąc romans z Reusem, albo rozstać się z ciemnowłosym Niemcem i dać szansę jej i Marco. Wszystko było zbyt skomplikowane, żeby można było dokonać jakiejś decyzji. Nie była jeszcze na to gotowa. Nie teraz... Ale ile jeszcze może to wszystko ciągnąć? Rani ich obu. Ich i na dodatek jeszcze siebie... 

                 Wędrowała właśnie uliczkami pobliskiego parku, nie spodziewając się tu nikogo. A jednak. Ktoś też tu był o tej porze. Z początku myślała, że to jakiś bezdomny ale kiedy podeszła bliżej spostrzegła, że zna tę osobę. Zna i to prawdopodobnie lepiej niż ktokolwiek inny. Nie widział jej. Siedział tyłem, więc ona postanowiła go nie wystraszyć. Podeszła cicho bliżej ławeczki i zwinnie ją ominęła, siadając obok 'Pana Ktosia'. Z początku nie patrzył na nią. Jego wzrok ciągle wbity był w zaśnieżone dróżki parku. Patrzył pusto. Był smutny? 

-Co Ty tu robisz o takiej porze? Są święta! Nikt nie powinien być w taki dzień sam.-posłała mu delikatny uśmiech, ale on chyba tego nie zauważył. Nie odwrócił swojego wzroku od butów, ani na moment. Przyjrzała się mu bliżej. Płakał.... Ma czerwone oczy.-Marco... Hej... Spójrz na mnie.-przysunęła się bliżej niego i złapała jego twarz w swoje dłonie, zmuszając go do popatrzenia na nią chociaż na chwilę. Najpierw uciekał wzorkiem ale potem nie walczył. Popatrzył w jej oczy. Uśmiechnęła się blado, widząc zaczerwienione oczy.-Marco...-westchnęła przyciągając go do siebie mocno. Przytuliła go, a on zanurzył swoją głowę w jej włosach. Nie wiedziała co robić. Nie wiedziała co się stało...

-Będziesz moim niespodziewanym gościem?-oderwał się od niej i złapał je twarz w swoje silne dłonie. Spojrzał tak głęboko w jej oczy i zauważył w nich troskę. Wzruszył ją tym pytaniem. Niby takie zwykłe ale... Już wie dlaczego Marco jest tutaj... Sam spędzał wigilię... 

-Tak, oczywiście...-odparła jeszcze raz go przytulając. On odsunął ją od siebie, złapał za rękę i pocałował. Pocałował tak namiętnie, jakby nie widział ją przez kilka lat... Cudownie było poczuć ciepło jego ust. Wstał z ławki i pomógł uczynić to samo dziewczynie. Ona złapała go za rękę, którą on ścisnął bardzo mocno, na co ona uśmiechnęła się w jego stronę. Nie miała już żadnych wątpliwości. On kogoś potrzebuje. Czuła się trochę winna temu wszystkiemu... Mogła domyśleć się, że jego słowa "Zamierzam zaprosić do siebie rodziców na kolację wigilijną" były po prostu kłamstwem. Ale ufała mu i liczyła, że to co powiedział ma zamiar zrobić... A on po prostu potrzebuje bliskości. W taki dzień jak ten nikt nie powinien być sam.. Zawiodła go.  

-Kocham Cię Łucja...-odparł, stojąc tuż przed nią. Śnieg lekko prószył, osiadając na ich włosach i płaszczach. Latarnia lekko oświetlała ich twarze. Marco zbliżył swoje usta do ust Łucji i złożył na nich ciepły pocałunek, wplatając przy tym rękę w jej włosy. Oparli się o swoje czoła i oboje głęboko westchnęli.-Zawsze będę Cię kochał....

-I ja zawsze będę Cię kochała, Marco... Zawsze...-podkreśliła. Kochała go. Kochała go tak mocno i dopiero teraz to sobie uświadomiła... To nie jest romans... To jest miłość. Ona się zakochała w Marco, nie w Marcelu... Marcelem była zauroczona, a to Marco skradł jej serce. Od początku kochała Reusa, tylko chciała na siłę pokazać sobie, że to nie prawda. Ich początek nie był kolorowy ale mimo to, to w nim się zakochała... I to jego kocha... 

-//-

Jestem! Kochane! Po pierwsze chcę wam podziękować za tak dużą ilość komentarzy pod rozdziałem! Wydaje mi się, że to nasz nowy rekord na tym blogu! Oby tak dalej! 

No i jeszcze przekroczyłyśmy barierę 17 tysięcy wyświetleń! Nawet nie wiecie jakie to dla mnie ważne i jak bardzo się cieszę, że jest was coraz więcej! W podziękowaniu dodaję wam ten rozdział, mając nadzieje, że ostatnia scena was zadowoliła i się podobała. Szczerze mówiąc, próbowałam na niej wykrzesać z siebie wszystko co mogłam i nawet jestem zadowolona:) 

A tak na marginesie, to wiecie kto był wczoraj w moim rodzinnym mieście? Robert Lewandowski! Tyle, że ja go nie spotkałam,a łaziłam po mieście z 3h jak się dowiedziałam... Moje szczęście.. Eh... 

Dobra, jeszcze raz wielkie dzięki kochane i mam nadzieje, że dalej zostaniecie ze mną! 

Buziaki,

Xxx