21

             Trzymając za rękę Marco uśmiechnęła się do kilku Panów, którzy biegali wokół nich z aparatami, próbując uwiecznić tę chwilę na zdjęciach, a potem zapewne sprzedać je do jakiś piśmiaków. Właściwie nie obchodziło to jej, nie była medialną osobą, ale kiedy Reus zatrzymał się przed wejściem, chcąc za pozować  do obiektywu, nie miała nic przeciwko. Wszyscy jego koledzy zrobili to samo ze swoimi partnerkami, a on chciał się całemu światu pochwalić Łucją i tym jak bardzo jest  z nią szczęśliwy. Dumnie przekroczyła próg jednego z tych prestiżowych klubów w Dortmundzie. Blondyn objął ją ręką w talii. Ubrany był w klasyczne, czarne spodnie i elegancką koszulę oraz granatową marynarkę. Ona miała na sobie złotą sukienkę z rozkloszowanym dołem, sięgającą do połowy ud. Długi rękaw idealnie przylegał do jej ciała, a odkryte plecy sprawiały, że sukienka należy do tych odważniejszych. Czarne, klasyczne szpilki eksponowały i jeszcze optycznie wydłużały jej naturalnie długie nogi. Oboje radosnym krokiem podążyli w głąb klubu. Wszyscy myśleli tylko i wyłącznie o wygranym spotkaniu. Cóż, dość nietypowo wygranym spotkaniu... Ten oryginalny akcent tylko wszystkich napawał do zabawy do białego rana. I taki był dziś cel. Nawet trener nie miał nic przeciwko hucznej zabawie. Nawet on dał się porwać tej atmosferze panującej obecnie chyba u każdego Dortmundczyka i kibica Borussii. Podeszli do stolika, w którym siedziała już pewna część drużyny. Marco odsunął krzesło i pomógł zasiąść Lu na miejsce, po czym sam usiadł obok niej i Mario. Zaraz przy Goetze siedziała Elena, która przywitała ową dwójkę szerokim uśmiechem. Brunetka pogratulowała Marco strzelonego gola, a on tylko się zaśmiał, kładąc swoją dłoń na kolanie Kulmaczewskiej. Odwrócił głowę i skupił swój wzrok na urokliwej blondynce. Ona od razu zauważyła w jego oczach miłość, czułość i coś w rodzaju wdzięczności. Odwzajemniła uśmiech, przygryzając lekko dolną wargę. Kiedy to zauważył nie mógł się powstrzymać i po prostu przybliżył swoją twarz do jej i zaatakował namiętnie jej usta.  Dobrze wiedziała jak na niego to działa, ale robiła to w stu procentach nieświadomie.
-Ykhmm...-odchrząknął nie kto inny jak Klopp, który właśnie uniósł się ze swojego miejsca. Marco i Lu momentalnie przerwali swoje czułości i odsunęli się od siebie. Reus szeroko uśmiechnął się sam do siebie, a Kulmaczewska, kiedy zorientowała się ilu ludzi na to patrzyło, leciutko się zarumieniła, spuszczając głowę w dół, jakby chciała uchronić się przed wzorkiem reszty.-Witam wszystkich serdecznie. Moich piłkarzy i ich przepiękne partnerki-zaśmiał się, a damska część zgromadzenia poczuła dumę.-... rodziny i cały zarząd. Kurde, nawet nie wiem co powinienem powiedzieć.-donośny śmiech Jurgena rozbrzmiał w sali i zaraził całą resztę. Trener nigdy nie był dobry w publicznych przemowach, bardzo często zdarzało mu się palnąć jakąś głupotę.-Szczerze powiedziawszy to kiedy na Westfalskim stadionie wybiła 90 minuta gry już w głowie układałem jakąś dobrą mowę na pocieszenie was wszystkich, bo wiem jak bardzo byście to przeżywali. Ale to co zrobiliście... Łohoho...-pokręcił dłonią, wypuszczając głośno powietrze z płuc.-Szaleństwo, obłęd! Nie wiem co powiedzieć, naprawdę. Odwaliliście kawał dobrej roboty. Cała drużyna spisała się na medal! Zasługujecie teraz na nagrodę, więc... Ciężko mi to przez gardło przechodzi i sam nie wierzę, że to mówię, ale możecie się dziś zabawić! Bylebym nie musiał was z podłogi zdzierać! Kochani, wznieśmy toast za całą drużynę, naszych walecznych chłopaków i ich rodzin! Brawa!-mężczyzna uniósł swój kieliszek wypełniony szampanem do góry, a zaraz po nim zrobiła to cała reszta zgromadzonych. Wszyscy w dobrych nastrojach zanurzyli swoje wargi w przepysznym alkoholu. Zabawę czas zacząć!


          Przyjecie zaczęło się jakieś dwie godziny temu, a prawie wszyscy mieli wrażenie jakby to było pięć minut temu. Każdy dobrze się bawił, a czas leciał nieubłaganie. W głośnikach było słychać kolejną klubową piosenkę, tym razem była to 'Looks Like Sex' w wykonaniu Mike'a Posner'a. Kiedy klubowa jedenastka usłyszała ową nutę, od razu porwał w ramiona swoją partnerkę. Marco położył swoje dłonie na jej biodrach i zaczął śpiewać w jej stronę słowa piosenki.
-'You know exactly what you do
How I'd really like to take that home
Everybody here knows....
She looks like sex, sex, sex, sex"-podśpiewywał, po czym postanowił zmienić troszkę słowa piosenki.-You look like sex, sex, sex, sex... -uśmiech nie schodził jej z twarzy, szczególnie wtedy kiedy Marco obrócił ją do siebie tyłem, skrzyżował jej ręce, ściskając mocno delikatne dłonie i zaczął na zmianę przygryzać i całować jej szyję. Och, to było obłędne!-Chcę uprawiać z Tobą seks, seks, seks, seks...-śpiewał jej cicho do ucha, co powodowało u niej przyjemne dreszcze wzdłuż linii kręgosłupa.
-Marco, proszę Cię przestań...-śmiała się. Nie mogła nawet uwolnić się z jego uścisku. Jedyne co mogła zrobić to przeczekać, aż piosenka minie, a blondyn może straci ochotę na to co właśnie wyśpiewał jej do ucha.-Pijany jesteś!-odezwała się czule.
-Nie jestem pijany, po prostu włączył mi się tryb śmiałości.
-Błagam Cię, Ty nawet bez alkoholu jesteś taki odważny i mówisz to na co masz ochotę.-zachichotała. Nie mogła go zobaczyć, bo blondyn ciągle trzymał ją tyłem do siebie, kołysząc się w rytmie amerykańskiej piosenki.
-Mała, błagam Cię, wracajmy do domu...Natychmiast...-mruknął podniecająco. O Jezu, ten głos sprawiał, że Lu gdzieś w środku rozpalało do czerwoności. Czuła jego równie gorące ciało na swoich odkrytych plecach. Przyciągnął ją jeszcze bliżej siebie, sprawiając, że zakręciło jej, się aż w głowie. Ten intensywny zapach perfum Hugo Boss'a, choć zmieszany z odrobiną alkoholu, ciągle ją pociągał. Chciała się oszukać, ale prawda była taka, że pragnęła, aby ich zapachy znów się zmieszały, tworząc idealne połączenie. I on też tego chciał, tyle, że otwarcie o tym mówił, a ona nie koniecznie. Wiedziała, że musi zachować trochę rozsądku. Są przecież na przyjęciu/imprezie, a wokół nich kręci się pełno znajomych.
-Marco, nie powinn...
-Przelecę Cię tutaj jeśli nie wrócimy do domu teraz...-mruknął po raz kolejny, a ją oblała fala gorąca. Jezu, był taki stanowczy, a ona kochała takich facetów. Kochała jego i wiedziała, że długo się nie powstrzyma. Nie może zaprzeczać samej sobie-pragnie go. Pragnie go cholernie mocno.
-W porządku...-szepnęła, odwracając głowę. Dopiero wtedy ją puścił. Odwróciła się, spojrzała mu w oczy i złożyła na ustach zachłanny pocałunek. Kiedy się odsuwała, to on przygryzł jej wargę. Było w tym tak mnóstwo pożądania jak jeszcze nigdy. Jęknęła mu w usta.-Pójdę po torebkę i czekam przy wyjściu.
-Do zobaczenia.-wpił się w jej usta po raz ostatni raz tego wieczoru i udał się w stronę wyjścia.


            Ruszyła w stronę wyjścia, chcąc ulotnić się z klubu w jak najszybszym tempie. Marzyła już tylko o wspólnej nocy z Marco. Kiedy była z nim to cały świat przestawał istnieć. Ta miłość ją pochłaniała. Każdy jego gest, głos był wyjątkowy i sprawiał, że ziemia się przed nią załamywała. Nic się nie liczyło po za nim. Po za nimi... Po za tym co może się między nimi stać.
            Wyszła na zewnątrz i rozejrzała się wokół. Fala chłodu uderzyła w jej rozgrzane ciało, powodując (tym razem) nie przyjemne dreszcze z zimna. Opatuliła swoje ciało czarnym płaszczem, chcąc zatrzymać to ciepło na dłużej. Szukała wzorkiem Marco, ale nigdzie go nie widziała. Po chwili usłyszała dźwięk przychodzącego sms'a. Wyjęła swój telefon z małej torebki i otworzyła wiadomość od nikogo innego jak od jej urokliwego blondyna.

Mała, trener mnie zatrzymał, coś ode mnie chce. Będę za góra 10 minut.

Szalenie Napalony Marco :* 

              Głośno się zaśmiała, szczególnie z ostatnich trzech słów. Przeczytawszy smsa, postanowiła od razu mu odpisać. 

Pewnie chce Ci pogratulować. Będę szła na parking, zamów tam taksówkę. 

Równie mocno 'Szalenie Napalona' Lu :*

                Nie zwlekała zbyt długo. Od razu po wysłaniu wiadomości ruszyła przed siebie, kierując się na pobliski parking. W ręku ciągle trzymała telefon, nie patrząc zbytnio gdzie idzie. Skupiona na przeglądaniu najnowszych fotek z instagrama poczuła jak ktoś szarpie ją za prawe ramię, a telefon, który trzymała w ręce upada na chodnik. Nieznajomy z dużą siłą odwraca młodą Polkę, tak, że ta teraz może na niego spojrzeć. To mężczyzna, ale nie rozpoznaje go. Ubrany jest w ciemną bluzę i ma kaptur na głowie. 

-Jak łazisz?!-warknęła lustrując go wzorkiem. Skądś znała tę potężną sylwetkę, ale nie potrafiła sobie przypomnieć skąd. Nic nie odpowiedział. Zauważyła tylko jak jeden kącik jego ust wędruje do góry, wykrzywiając się w złowieszczym uśmiechu.-Ani 'Be' ani 'Me'?!-zmarszczyła brwi poirytowana. Znowu nic nie odpowiedział. Poczuła, że coś złego może się wydarzyć. To uczucie tylko się nasiliło kiedy mężczyzna zbliżył się do niej i złapał mocno za jej nadgarstek kiedy ta chciała go od siebie odepchnąć.-Aua!-pisnęła, a on zrzucił z jej ramienia elegancką torebkę. Zaśmiał się, co przyprawiło ją o dreszcze. Znajdowała się w krytycznej sytuacji. Zaczynała naprawdę się bać. Zamachnęła się drugą, wolną ręką, aby go uderzyć, ale on był sprytniejszy. Uniknął spotkania z jej pięścią. Złapał prawą dłonią za twarz Łucji i ścisnął jej policzki ze sobą, spowodowało ból w szczęce. Pisnęła.-Kim Ty do cholery jesteś?! Zostaw mnie!-wydusiła przez zaciśnięte zęby. Znowu się nie odezwał. Jednym ruchem zdjął z niej czarny płaszcz, który stanowił jedyne ocieplenie na chłodną noc. Skamieniała. Nie mogła się ruszyć. Strach ją owładnął.

-Zabawimy się ślicznotko?-mruknął obrzydliwie. Skądś znała ten głos. Przeraziła się. Złapał za jej ramię i przybliżył się do niej, a ona zaczęła płakać. Bała się strasznie mocno. Błagała w myślach, aby Marco zjawił się prędzej niż planował.-No co jest? Już nie jesteś taka odważna bez swojego blondaska?-sparaliżował ją. Znał ją! Kim on do cholery był?! Poczuła jak wyjmuje coś z kieszeni, a potem przystawia jej do lewego policzka. Kątem oka dostrzegła jakieś ostrze. Scyzoryk albo nóż.-Cichutko tylko ślicznotko.-wymamrotał, a ona zaczęła jeszcze bardziej płakać. Zaczęła drżeć. Chciał ją zgwałcił? Gdzie jest Marco?! Modliła się, aby ją uratował. Zamknęła oczy, myśląc, że to wszystko to jeden wielki sen, ale niestety myliła się. To nie był sen. To wszystko działo się naprawdę. Miała nadzieje, że zaraz się obudzi, a obok niej będzie Marco, ale kiedy otworzyła oczy ciągle była sama na tym feralnym parkingu, a Reus'a nigdzie nie było widać.

-Kim Ty jesteś? Błagam, puść mnie...-cicho szepnęła przez ulewę łez, spływających po jej policzku.-Zostaw mnie...

-Kim jestem?-zadrwił-Nie pamiętasz gości, których wypraszałaś z Plazy?-zaśmiał się. "O kurwa"- pomyślała. Thomas! To Thomas!

-RATUNKU!-krzyknęła, a on drasnął jej policzek ostrzem. Poczuła pieczenie, a potem ból. Uderzył ją. Płakała, była oszołomiona i przerażona. Nie wiedziała co ma zrobić. Nie wiedziała, co się z nią stanie. Bała się każdego najmniejszego ruchu tego bydlaka. 

            Dosłownie kilka sekund później, poczuła jak ktoś uwalnia ją z uścisku napastnika. Upadła na ziemię, będąc ciągle przytomna. Otworzyła oczy i ujrzała jak Marco szarpie się z Thomasem. Reus uderzył łysego w brzuch, ale siła z jaką zadał cios była zbyt mała, by go oszołomić. Na dodatek piłkarz nie był w pełni trzeźwy co odejmowało mu sił. Łucja wyciągnęła rękę za siebie, łapiąc swój telefon w dłoń. Wykręciła jak najprędzej numer odpowiadający polskiemu '112' i wezwała pomoc. Podniosła się z ziemi i nie wiedziała co ma zrobić. Panowie szli cios za cios. Marco popchnął Thomasa na pobliski murek, odgradzający parking z ulicą. Ruszył na niego pewnym krokiem, myśląc, że teraz mu solidnie dołoży. Był okropnie wkurzony. Ten facet chciał zgwałcił jego dziewczynę, jego skarb, jego 'wszystko'. Emocje wzięły górę. Rzucił się na niego, będąc pewnym, że zakatuje go na śmierć. Jednak plany blondyna nabrały innego wyglądu. Piłkarz poczuł jakieś okropne ukucie, gdzieś w okolicach serca. Zrobiło mu się czarno przed oczami. Zaczął tracić grunt pod nogami. Co się do cholery z nim działo? Zamknął oczy dosłownie na moment, a kiedy je otworzył poczuł jak upada na czarną posadzkę. Tracił w bardzo szybkim tempie świadomość, głosy z zewnątrz stawały się coraz cichsze i coraz bardziej przytłumione. Usłyszał tylko jak Łucja bierze głęboki wdech z przerażenia. Nie miał pojęcia co się z nim dzieje. Całe życie nagle przeleciało mu przed oczami. Bolała go niewyobrażalnie klatka piersiowa, a ból tylko narastał. Dosłyszał jak ktoś odbiega z parkingu. Bolało coraz mocniej, aż nagle przestał czuć... Nic... Nicość, pustka... 

-O mój Boże!-szepnęła z przerażenia. Cały jej ból fizyczny jaki zadał jej Thomas, który uciekł prędko z miejsca zdarzenia minął w jednej chwili.-O mój Boże..-powtórzyła raz jeszcze, nie wierząc w to co widzi.-Nie, nie, nie, nie, nie....-bisowała, podbiegając do leżącego na ziemi Marco. Ledwo oddychał, patrzył na nią takim zgubionym wzrokiem, a po chwili zamknął oczy i mimo prób jakich Łucja podjęła nie otworzył ich z powrotem.-Nie, to się nie dzieje naprawdę!!!-Chwyciła jego głowę w swoje dłonie i uniosła ją delikatnie do góry. Umierał.... Marco Reus umierał w jej ramionach... Jej ukochany umierał na jej oczach...-Błagam, Boże pomóż mi!!! Nie,nie, nie, on nie może umrzeć!!!-szlochała. Umierał.... Umierał przy niej... Umierał przez nią.-NIECH KTOŚ MI POMOŻE!!! O NIEEE....-płakała, ryczała, była w rozsypce. Nie pamiętała już o swoim bólu i zranionym policzku, z którego spływała powoli krew. On leżał na tej ziemi taki bezbronny.... Taki umierający.... Widziała jak uchodzi z niego życie.-NIECH KTOŚ MI POMOŻE, BŁAGAAM!!-powtórzyła, rozdzierając sobie gardło. Krzyczała z całych sił, w akcie desperacji. Nie oddychał, nie czuła bicia serca... Nie mogła go stracić...-BOŻE, POMÓŻ MI, BŁAGAM CIĘ!!

"Forever is not enough"

-//-

Stało się! Nie powiem nic, kochane! 

Spodziewałyście się? 

Kolejny rozdział? 15 komentarzy i publikuję! Chyba, że chcecie na niego troszkę poczekać. ;)

Zostawiam was (mam nadzieję) zszokowanych! 

PS. Płakałam, żegnając się z tym Marco... 

xx